විදුපත් ඉරුව
2017
පෙබරිවාරි 01
“ලංකාවේ වැඩිම වායු දුෂණය වාර්තා
වෙන්නේ මහනුවරින් ලු කියලා කියනවා. ඒකට ප්‍රධාන හේතුවක් වලා තියෙනවා කියලා කියන්නේ
මාලිගාව ළඟ පාර වහපු එකලු. වැව වටේ හිමිහිට වාහන යනකොට කොහොමත් වායු දුෂණය වැඩියි
තමයි” මාගේ මිත්‍රයෙක් මේ ලඟදි දවසක පැවසුවේ බොහොම කනගාටුවෙන්. “ මේ නුවර ටවුම
යටින් උමං මාර්ගයක් හදන්න යෝජනා කරලා තියෙනවලු. ඇයි දන්නේ නැහැ තවමත් ප්‍රමාද. ඒක
හැදුවා නං මාලිගාවත් බේරා ගෙන මහනුවර වායු දූෂණයත් අඩු කරගන්න තිබුනා. අපේ මිනිස්සු
හොඳ තීන්දු තීරණ ගන්න හරීම පරක්කුයි.” ඒ
කතාවෙන් ඔහු මගෙන් පිළිතුරක් බලා පොරොත්තු නොවන වගක් හැඟී ගිය නිසයි මා නිහඬ වූයේ.
වායු දූෂණය සිදු වන්නේ වාහන වලින්
විතරක් නොවෙයි. කර්මාන්තශාලා වලින් පිටවන දූෂ්‍ය වායුන් ද වායු දුෂණයට ප්‍රධාන
හේතුවක්. එතකොට නොරොච්චෝලෙන් කරන්නෙත් තද බල දුෂණයක්. කෙසේ වෙතත් වායූ දූෂණය සිදු
කරමින් අප මේ නැති කරන්නේ මිනිසාට නිදහසේ පිරිසිදු වාතය හුස්ම ගැනීමේ පරම අයිතිය
නොවේද යැයි ඔබ කී දෙනෙකු නම් කල්පනා කර ඇත්ද? එපමණක් නොව, අප මේ උල්ලංගනය කරන්නේ
ඔක්සිජන් තම ස්වසන කර්තව්‍ය සදහා භාවිතා කරන අනන්ත අප්‍රමාණ ජීවින්ගේ අත්‍යන්ත
අයිතිය නොවේ ද? මේ අයුරින්ම ජලය ද පස ද ඉතාම අප්‍රසන්න ලෙස දූෂණයට ලක් කරන බව මා
ඔබට අමුතුවෙන් පවසන්නට අවැසි නොවේ. ඉදින් මෙලෙස
මේ අප යන්නේ කුමන ගමනක් දැයි කෙලෙසකවත් සිතන්නට නොහැකි බව ඔබට වැටහේවි.
මිනිසා සමස්ත පරිසරයෙන් කොතරම් වියුක්ත
වී දැයි පසුගිය සතියෙක අප සාකච්චා කල බව
ඔබට මතකයට නැගේවි. එමෙන්ම පාරිසරික සාධක වලට අනුගතව මිනිසා සංස්කෘතීන් බිහි කර ඇති
අයුරුද අප තරමක් දුරට අප සාකච්චාවට ගත්තෙමු. ඒ සියල්ල සැලකිල්ලට ගත් කල, ඉතා
දියුණු මොලයක සහ අපූරු ශරීරයක හිමි කරුවෙකු වී ඇති මිනිසාගේ වර්තමාන ක්‍රියාකාරකම්
කොතරම් දුරකට ස්වභාවික දැයි ඉතා ප්‍රබලව ප්‍රශ්ණකාරී වන ගැටලුවකි.
මෙලොව ජිවියේ අත්‍යන්ත අරමුණ වන්නේ එය
දිගින් දිගටම පවත්වා ගෙන් යෑම බව ඉතා හොඳින් පැහැදිළි වන සත්‍යකි. උභය ජීවන්, ද උරගයන් ද , පක්ෂින් ද මෙන්ම ක්ෂීරපායින් ද මා
ඉහත සඳහන් කල සත්‍ය තුල ක්‍රියාත්මක වන බව අප හොඳින් දනී. දරු පරපුරක් බිහි කර තම
පරම්පරාව ඉදිරියට පවත්වා ගැනීමේ අසීරු සටනේ කොටස්කරුවන් වේ. පරිණාමයේ එක් එක්
ආංශිකයන් ඔස්සේ මොවුන් ඉදිරියට යයි. බැක්ටීරියා සහ ඇල්ගාවන් වැනි ප්‍රාථමික ජීවින්
ද මෙම සන්දර්භය තුල විවිධ උපක්‍රම භාවිතා කර සිදු කරන්නේ මේ දෑමය. තම ව්‍යාප්තිය සාර්ථකව
සිදු කර ගැනීම උදෙසා ජීවින් සතු උපාය උපක්‍රම විවිධය , විචිත්‍රය, එමෙන්ම විටෙක සංකීර්ණය
. සොබාවිකව හැඩ ගැසුන මෙම ජෛවීය ක්‍රියාදාමය
පරිණාමිකව විවිධ හැල හැප්පීම් වලට ලක්ව විකසනය වෙමින් පවතින බව පෙනී යයි.
බැක්ටීරියාවන්ගේ ඒක සෛලය විකන්ඩනය වීම සර්ව
සම දුහිතෘන් බිහි කරන්නට හේතු වෙයි. මෙය ප්‍රාථමික ජීවින් පෙන්වන සරලම ව්‍යාප්ති
ක්‍රියා දාමයයි. ඉන් ඔබ්බට යත්ම බීජානු නිෂ්පාදනයත්, දේහයන් කැබලි වී සිදු වන ව්‍යාප්තියත්
අලිංගික ක්‍රමවේදයන් වේ. වර්තමානයේ උසස් ශාකවල ව්‍යාප්තිය අතිශය පරිණාමයට ලක් වී
ගොඩබිම ව්‍යාප්තියට හැඩ ගැසී ඇත. ඇත. ජලයෙන් ගොඩබට ජීවින් ද මුල්ම කාලයේ ඒ සදහා අවැසි
වූ ජලය මත යැපීම දැන් දැන් අවම කරගෙන ඇත්තේ වසර මිලයන ගණනාවක සිදු වූ පරිණාමයෙනි.
උසස් ජිවින් අලිංගික ව්‍යාප්තිය අත්
හැරීම තුල ඇත්තේ වඩා දියුණු සුරක්ෂිත ව්‍යාප්තියක් උදෙසා පමණක් නොව අලිංගික ව්‍යපතියේ
ඇති දුර්වලකම් මගහැරීමත් විය හැක. ද්වි ලිංගිකයන් බිහි වීම සත්ත්ව ලෝකය තුල ව්‍යාප්ත
වන්නේ වඩා උසස් සහ අර්බුද අවම ජිවන රටාවක් බිහි කර ගැනීම උදෙසා වෙයි. එනිසා ද්විලිංගික
ස්වරූපය ශාක ලෝකය ආක්‍රමණය කර ඇත්තේ ඉතා අපූරු ආකාරයටයි. සැමට පොදු එහෙත් එක් එක්
සත්ත්වයන්ගේ සුවිශේෂිතා විවිධාකාරයෙන් එම සතුන් ව්‍යාප්ත කිරීමට හේතු වී ඇත.
මේ රටාව දැනට ලොව ඇති උසස්ම ව්‍යාප්ති
ක්‍රම වේදයයි. එය සැමට ඉහළින් සිටිනා මිනිසාට ද අනෙකුත් සතුනට මෙන්ම පොදු වූ
ධර්මතාවය වේ. මිනිසා ඇතුළු සත්ත්ව ලෝකයේ සියල්ලන්ගේම දිවිලිංගික ආකර්ශනයේ අත්‍යන්ත
අරමුණ වන්නේ පරම්පරාව ඉදිරියට ගෙන යෑම පමණයි. ජෛව ලෝකයේ පැවැත්ම ආරක්ෂා වන්නේ
එලෙසයි. මේ අනුව සොබාවික ලෝකය අනුමත කරන්නේ කුමක් ද යන්න සැමට ඉතා හොඳින් පැහැදිළි
වෙයි.
සොබාවිකත්වයෙන් වියුක්ත විම අනුමත කල
නොහැකි වන්නේ ඉන් කෙදිනකවත් ජීවයේ ප්‍රධාන අරමුණ සඵල නොවන බැවිනි. සැමට ඉහළින්
සිටිනා මිනිසාගේ ඉතා අපූරු සංවේදී සංස්කෘතිය තුල දැන් දැන් විකසනය වන්නේ කොතරම්
දුරකට සොබවිකත්වය අනුගමනය කරන ක්‍රියාදාමයන් දැයි ගැටලුවකි. දියුණු සංස්කෘතීන් හිමි යැයි පිළිගන්නා මනුෂ්‍ය
කොට්ටාස පවා සොබවිකත්වයෙන් මිදෙන්නට උත්සාහ දරන බව පෙනී යයි. ජීවයේ අත්‍යන්ත අරමුණ සාක්ෂාත් නොවීම යනු වැඩි
කාලයක් යන්නට මත්තෙන් කොතරම දියුණු ජීවි කොට්ටාශයක් වුව පෘථිවියෙන් අතු ගා දැමෙන්නට
ඉතා ප්‍රභල ලෙස බලපාන බව සංස්කෘතියේ සහ සභ්‍යත්වයේ දිග පළල සොයන්නන් මෙන්ම මානව
හිමිකම් සහ සත්ත්ව හිමිකම් පටලවා ගන්නන් හොඳින් තම මතකයේ රඳවා ගත යුතුය.
ආචාර්ය පත්මකුමාර ජයසිංහ