විද්‍යා වින්දන

විදුපත්ඉරුව 16.11.2016 මානව වංශ කතාව දිගහැරෙන්නේ අදින් වසර මිලියන දෙක හමාරකට පමණ පෙර සිට වුව ද, මේ ගත වන අවසාන වසර පන් දහස තුළ ඔහු ගේ අත්‍යන්ත පරිණාමය අතිශය ශීඝ්‍ර වූ වෙනස්‌කම්වලට ලෝකය නතු කරන්නට හේතු වී ඇත. ඒ සොබාවික පරිසරයෙන් ඔහු ගේ පැවැත්ම සපුරා ම වියුක්‌ත වීම ම බව මධ්‍යස්‌ථව මේ ගැන විමර්ශනය කරන විට හොඳින් පැහැදිලි වේ. එනමුත් ඉතා කදිමට නිදහස්‌ ව පැතිර පවත්නා සොබාදම් මාතාව මේ තරම් ම වියරු වට්‌ටන්නට තරම් නොමනා කෙණෙහිලිකම් කරන්නට මානවයා ආත්මාර්ථකාමී කුහකයකු වූයේ කෙසේ ද යන්න කෙදිනක වත් වටහාගන්නට කිසිවකුට වත් හැකි නො වන්නේ ම ය. එනිසා ම මානවයා පාරිසරික දම්වැලෙහි තවත් එක්‌ පුරුකක්‌ ය යන්න කිසි දිනක සිහියට නොනැෙගනු ඇත. සිහියට නගන්නේ වී නම් ඒ සියලු ජීවය මෙලොවින් තුරන් වී මානවයා මෙලොව තනි වූ කලෙක ම පමණකි. දෙපා සංචරණයෙන් මානවයා ලද්දේ අපමණ භාග්‍යයකි. ඒ තම දෙඇස්‌ උස්‌ තැනකට එසවී නිරීක්‌ෂණ වපසරිය පුළුල් වීම ද ත්‍රිමානීයව දර්ශන ග්‍රහණය කරගැනීමට හැකි වීම ද මත පමණක්‌ ම නො වේ. ධාරිතාව පුළුල් වූ කපාලයෙන් බිහි කරනා සියුම් සහ සංකීර්ණ තීන්දු තීරණ ද, නිර්මාණශීලී උත්පාදන ද, නිදහස්‌ වූ දෙඅත