විදුපත් ඉරුව
08.03.2017
පසුගිය ඉරිදා එක්තරා රූපවාහිනි
නාලිකාවක විකාශනය වූ ප්‍රවෘති අතර වැදගත් ප්‍රවෘතියක් විය. කලාතුරකින් හෝ එවැනි ප්‍රවෘති
විකාශනය වීම සතුටට පත් විය යුතු අතර එමගින් කියවූයේ රජයේ පරිපාලන ආයතන දෙකක අතර
ගැටලුවකි. එහි මූලික කරුණු වී තිබුනේ අලින්ගේ “කුණු” කෑමයි. පහසුවටත් ලේසියටත්
ආහාර සොයාගැනීමේ මගක් කරගත් මේ “ගොන් අලි”ද ඔවුන්ගේ වපසරිය ආසන්නයට ගෙනත් දමන මානව
කුණු කසල අවුස්සමින් “මිනිස් ඉඳුල්” ගිල දමන්නට පුරුදු වීම උන්ගේම අවාසනාවක් වී
දැයි සිතේ.
තම පරිපාලන ව්‍යුහය තුල ගොඩ ගැහෙන කුණු
වලට කරගන්නට දෙයක් නොමැති කල කොහේ හෝ ගොස් අත් හරින්නට තැත් කරන මෙවන් කලෙක මේ
කුණු ගොඩ නිසා අලින්ට සිදුවන්නට යන විපත්තිය අදාළ වග කිවයුත්තන්ට සුළුවෙන් හෝ මතක්
වීම කටින් බතල කොළ සිටුවන මැති ඇමතිවරු සිටිනා මෙවන් කලෙක එක්තරා පුදුමයට කරුණකි.
කෙසේ වූවත් මේ ගැටලුව විසඳෙන්නට තවත් බොහෝ කලක් ගත වෙන බව නම් පවතින වර්තමාන
පරිපාලන ක්‍රමය තුල පුදුමයක් නොවේ. එනිසා කුණු බුදින්නට පුරුදු වූ අලින් රැක ගැනීම
සිහිනයක් විය හැකි අතර දිගින් දිගටම පොලිතින් වැනි අපද්‍රව්‍ය ඉඳුල් සමග ගිල
දැමීමෙන් වැඩි කලක් යන්නට මත්තෙන් ආහාර මාර්ගය සිරවී ඉතා කටුක දුකක් විඳ තම
ජීවිතෙන් සමුගන්නට මේ “ ගොන් අලින්” ට සිදුවනු ඇත. ඔවුනට ඒ තත්වය අත්කර දෙන්නට ඉතා
වෙහෙස මහන්සි වී කටයුතු කරන, උත්සව දිනයට පමණක් ගහක් සිටුවා ජෛව විවිධත්වය රැකගැනීමේ
උදාර මෙහෙයක දී සිටින ශ්‍රී ලංකාවේ කකුල් දෙකේ “ගොන් අලින්ට” තිරිසන් අලි මිය ගිය
පසු,මෙතුවක් කල් තමන් සිදු කල ක්‍රියා දාමයේ ප්‍රථිපල දැකගත හැකි වනු ඇත.
මෙගා කතා කියන උදවියගේ දාහක් පොරොන්දු
කුණු වී යන්නේ කුණු ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් සොයා ගත නොහැකි වී ඇති විටය. පොළොව ඇදවීම
නිසා නටන්නට නොහැකි බව දැන් දැන් ඔවුන් පවසන බව පෙනී යයි. මේ සදහා බොහෝ විසඳුම්
පොතෙන් ගෙන හැර පානා මුත් ප්‍රයෝගික භාවිතය ගැන කිසිඳු අත්දැකීමක් නොමැති වීම නිසා
බොහෝ ව්‍යාපෘති සාර්ථක කර ගැනීමට නොහැකිව අත්හැර දැමී ඇත. මේ තත්වය එලෙසම පවතුන හොත්
ඉදිරියේදිද සාර්ථක නොවනු ඇත. දිනෙන් දින වර්ධනය වන පොලිතින් භාවිතය නිසා නොදිරන
අපද්‍රව්‍ය තට්ටුව ඝනකම් වන්නටත් එමගින් ලෝකයේ මතුපිට වැසි යන්නටත් සාගර පිරි
යන්නටත් වැඩි කලක් ගත නොවනු ඇත.
මෙවැනි තත්ත්ව ඇතිවන්නට බොහෝ විට
හේතුවන්නේ ආත්මාර්ථකාමීකමම බව අමුතුවෙන් සදහන් කරන්නට අවශ්‍ය වන්නේ නැත. එක් එක්
පුද්ගලයන් තමන්ගේ වපසරිය තුල සිදුකල යුතු කාර්යභාරය මැනවින් හඳුනා නොගැනීම ද මෙවැනි
විකෘතීන් සදහා හේතු වන බව අප මතක තබා ගත යුතුය. අප සතු වගකීම් මොනවාදැයි යන්න
පමණක් නොව අනාගතයේ බිහිවන දරුවන්ගේ සුරක්ෂිතභාවය කුමක්දැයි එය කෙලෙස අරක්ෂා කල
යුතුදැයි යන්න පවා ඉතා ගැඹුරෙන් සිහි තබා කටයුතු කල යුතුය. තම විෂය
ක්ෂේත්රය තුල තමා සතු වගකීම පැහැර හරිනා, අනුන්ගේ කස්තිරමේ ගුණ දොස් විවේචනය කරනා
බොහොමයක් දෙනා මේ සමාජයේ මං මුලාවුවන් වෙයි. වර්තමානයේ ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයන්ගේ
අතිශය පුද්ගලික සිදුවීම් පවා විවේචනය කරමින් “බුකියේ” පෙළහර පානා පඬියන්ගේ ක්‍රියාකලාපය
අතිශය හාස්‍ය ජනක වෙයි. යමෙකුගේ පෞද්ගලිකත්වය කුමක්දැයි පවා තේරුම් ගැනීමට නොහැකි මෙවැන්නෝ
කුණු බුදිනා “ගොන් අලි” නොවන්නේද ?
කුණු ගොඩගැහෙන ගහකොළ හිඟ වන සමයක
කෙසේනම් නිසිකල වැසි බලාපොරොත්තු විය හැකිද. එනිසාම කඩිමුඩියේ තැනු ජලාශ හිඳී
යන්නට පටන් ගෙන ඇත. සියයට 30 ක පමණ ධාරිතාවක් පමණක් ඇතිව හෝ මුළු රටටම විදුලිය
දෙන්නට උත්සාහ කිරීම අගය කල යුතුය. අඩුව පුරවන්නට ඩිසල් බලාගාර වැඩි වැඩියෙන් ක්‍රියාත්මක
කරවන්නට සිදුවේ. එවිට අමතර මුදලක් විදුලිය සදහා වැය වන බව සිහි තබා ගත යුතුය. ඒ
වැය වීම රටේ ජනතාවට ආලෝකය ලබා දෙන්නට බවද අප හොඳින්ම සිහි තබා ගත යුතුය.
මෙවන් සමයක ජනතාවගේ වගකීම එම වැයවීම්
අඩුකරලන්නට කටයුතු කිරීම නොවන්නේ ද . අනවශ්‍ය එකදු හෝ විදුලි පහනක්, විදුලි පංකාවක්,
වායු සිසිලනයක් හෝ නිවා දමා අපට ද ඒ සදහා දායක විය හැක. එය අපගේ නිල වගකීමක් නොවූවද
ඉතා අත්‍යවශ්‍ය කටයුත්තක් බව ද වටහා ගත යුතුය. අනවශ්‍ය විදුලි වැය වීම් වළකාලීම
තවත් එක් දිනක් හෝ අඳුරේ සිටීමෙන් අපව වළකාලයි. බොහෝ දෙනෙකු තේරුම් ගතයුතු දෙයක් වෙයි. ඒ මුදල්
ගෙවා වැඩි වැඩියෙන් විදුලිය භාවිතා කරන්නට හැකි වූවද එය එහිදී වැයවන සම්පත් නැවත
ලබා දීමට තරම් හේතු නොවන බවයි.
අපතේ යන කුණු භාවිතා කර ශක්තිය ජනනය
කරන්නට හැකි බව ලොව බොහෝ රටවල මෙන්ම මෙරටද වරින් වර පෙන්වා දී තිබේ. ප්රත්යක්ෂ
සත්‍ය තුල මෙය ප්‍රයෝගික බව පෙන්වා දී ඇත. එසේනම් අපගේ ප්‍රාදේශිය පරිපාලන ආයතන මේ
සදහා ක්‍රියාත්මක නොවන්නේ මන්දැයි ගැටලුවකි. විසඳුම පෙන්වා දී තිබියදීත් කුණු ප්‍රශ්ණය
හිගන්නාගේ තුවාලය බවට පත් වී ඇත්දැයි අයෙකුට සිතන්නට හැකිය. මෙගා ව්‍යපෘති නොවුනාට
කම් නැත. සුළුවෙන් හෝ පටන් ගෙන කුණු ප්‍රශ්ණයට පමණක් නොව මෙය බල ශක්ති ජනනයටද
සහයක් වන්නට හැකි බව පෙන්වා දෙන්නට හැකි පරිපාලන ආයතන බිහි වේ නම් කොපමණ අගේද. ඒ
සදහා අවැසි ඔළුගෙඩි සෙවීම් නම් ගැටළුවක් වනු නොඅනුමානයි.
ආචාර්ය පත්මකුමාර ජයසිංහ